วัดดอยแม่ปั๋ง วันนี้ไม่คึกคักคลาคล่ำด้วยฝูงชนเหมือนสมัยหลวงปู่แหวนยังมีชีวิตอยู่ แต่ผู้คนยังคงมีสัญจรอยู่บ้าง พวกเขามาที่นี่เพื่อสักการะอัฐิธาตุของหลวงปู่ที่เคารพ และบางคนมาเพื่อรำลึกถึงความหลัง มาทวนภาพความเคลื่อนไหวของหลวงปู่ผู้ล่วงลับไปแล้ว
ที่น้ำตาไหลท่วมอกก็คงมี
ที่เห็นไตรลักษณ์ก็คงมี
ทุกคนที่มาที่นี่รู้แน่ใจว่านี่คือสถานที่เคารพ สถานที่ของครูบาอาจารย์อาศัยอยู่ยามมีชีวิต และเผาสังขารของตนเองยามชีวิตหมดไป
เคยเป็นบ้านอรหันต์และเป็นประตูนิพพานอีกบานหนึ่ง
วัดดอยแม่ปั๋ง ก่อนปี 2505 คือดอยแห่งความเงียบสงบ ไม่ทันได้บูมอย่างที่เรารู้จัก นั่นเพราะหลวงปู่แหวนไม่ทันได้มาพำนักอยู่ที่นี่ เมื่อพระอาจารย์หนูนิมนต์ท่านขึ้นดอยในปี 2505 ดอยแม่ปั๋งก็เริ่มเรืองรองขึ้นสู่ฟากฟ้าพระพุทธศาสนา
ความเคลื่อนไหวของหลวงปู่แหวนในสมัยแรกของการอยู่ดอยแม่ปั๋ง หาได้มีผู้ใดรู้จักกว้างขวางไม่ แต่พระอริยสงฆ์ท่านหนึ่ง สงบนิ่งอยู่กลางกรุงเทพฯ ไม่เคยออกจากวัดที่พำนัก กลับสามารถล่วงรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับดอยแม่ปั๋ง
พระอริยเจ้ารูปนั้นคือพระภิกษุพระยานรรัตน์ราชมานิต วัดเทพศิรินทราวาส
ท่านกล่าวว่า ขณะนี้ได้มีพระอริยเจ้าเกิดขึ้นทางภาคเหนืออีกองค์หนึ่ง
หนังสือพิมพ์รายวันพาดหัวข่าวใหญ่ระหว่างปี 2514“หลวงปู่แหวนลอยอยู่บนก้อนเมฆ ขวางทางเครื่องบิน เหนือดอยแม่ปั๋ง”
นั่นหนังสือพิมพ์ฉบับไทย
หนังสือพิมพ์ฉบับฝรั่งก็พาดหัวบ้าง
“Down from the clouds, Famous monk is not as lofty legend persists”
และพาดโปรยคำพูดของหลวงปู่แหวนว่า
“Do you think I’m a bird?”
เนื้อข่าวมีใจความว่าขณะที่นักบินนำเครื่องบินขึ้นฝึกบินและเครื่องบินได้ บินผ่านฟ้าเหนือดอยแม่ปั๋ง นักบินก็ตาเหลือก มีพระภิกษุรูปหนึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่บนก้อนเมฆ ขวางหน้าเครี่องบิน
ข่าวไม่ได้บอกว่านักบินถึงกับต้องหักคันบังคับเครื่องบินเลี้ยวหลบพัลวันหรือไม่
แต่ก็มีที่ใส่ไข่ไว้เสร็จแล้วว่านักบินทำอย่างนั้นเป็นที่อุตลุด
เมื่อนำเครื่องบินลงจอดที่เคยจอดเรียบร้อยแล้ว นักบินผู้ประสบเหตุมหัศจรรย์ก็บึ่งมายังสถานที่เกิดเหตุทันที
ไม่เคยรู้จักหรือเคยเห็นหลวงปู่แหวนมาก่อน ก็ได้รู้จักได้เห็นกับตาตนเองว่าเป็นพระองค์เดียวที่นั่งบนก้อนเมฆขวางหน้า เครื่องบินของเขา
ข่าวนี้แพร่สะพัดเร็วกว่าไฟแก๊สที่ถนนเพชรบุรี
คนจำนวนมากมายเหลือคณนา จากทุกสารทิศเดินทางมุ่งหน้าสู่ที่หมายเดียวกันคือดอยแม่ปั๋ง
แม้หลวงปู่จะตอบข้อสงสัยแก่ทุกคนว่า
“ฮาบ่ใจ้ปี๋ จะเหาะได้ไง”
และ
“คิดว่าฮาเป็นนกเรอะ”
คนทั้งหลายก็ไม่เชื่อคำท่าน ทุกคนเชื่อคำของนักบินคนนั้น!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น